hanggang dumating sa buhay ko ang isang babaeng magpababago ng lahat..
itago natin siya sa pangalang “imang”, ang babaeng may napaka payak na pangalan na binubuo lang ng ilang baybay pero sa likod ng pangalan nyang animo’y gabay ng mga batang nagsisimula pa lang bumabaybay ng mga salita, nakatago ang isang napaka-sweet na babae na magpapatibok ng puso ko..
lahat ng nasa memorya ko, sana’y di ako magkamali, ay tama pagdating sa kanya.. Naging kaklase ko si “imang” nung nasa high school ako.. Di ko sya ganu pansin nun kase sa dami ba naman ng babaeng kaklase ko minsan iniisip ko na isa lang ang mga hulmahang pinanggalingan nilang lahat. Hanggang sa isang araw.. Nagising na lang ako na nasa ibabaw nya, este sa ibabaw ng long table na kinalalagyan niya.. Sa katangahan ng isa naming professor, naging mag-seatmate kami (mali ang ginawa niyang seating arrangement, palibhasa, de numero kase lahat ng galaw).. Naging talking-buddies kami, correction pala, ako lang ang nagsasalita.. Kahit walang namumutawi sa dila niya ni isang salita, para sa akin, naging sapat ang titig niya, ang patago niyang smile.. Wooow siyet, inlababo ako nun.. Kahit walang salita, kahit walang reaksiyon.. Mula nun, kahit di ko gaanong kagustuhan ang subject na tinuturo, naging excited ako sa asignaturang iyon, di dahil natutunan ko ng mahalin ang subject, kundi nainlab na ako sa katabi ko..
basta ang alam ko nun, nagiging masaya ang araw ko basta nakita ko siyang ngumiti, at natatawa sa mga jokes ko habang inaaliw ko ang naninibugho niyang mundo. Na kahit walang salitang mamutawi sa kulay rosas niyang mga labi, ay sapat na para sa akin ang ngiti niya, kahit laway man niya ay tumulo sa kakatawa.. dahil naging seatmate ko siya, nakabisado ko na ang lahat ng kilos niya, ang tawa niya kahit walang sound, ang amoy niya. Masaya talaga ako pag katabi ko si “imang”.. Hindi ko alintana ang oras at mga nangyayari sa kapaligiran, basta ang alam ko, masaya ako sa piling ng seatmate ko.. Inisip ko noon, tanungin ko kaya siya kung gusto niyang sumakay kasama ko sa scooter pauwi.. Pero wala akong lakas ng loob para itanong ang bagay na alam kong ikakapahamak ko sa huli.. Siguro masaya yun, kahit siguro batuhin kami ng pillbox ng mga adik sa daang pauwi sa amin, siguro iisipin ko lang fireworks yun.. at kahit sumitsit ang mga pokpok sa may malapit sa eskinitang papasok sa amin, bale wala lang siguro yun, pero di ko siya tinanong eh.. Kapag naiinlove ako, laging pumapasok sa background ang song na “kapag tumibok ang puso” ni donna cruz. At sa bawat oras na magkasama kami, para akong pinagtritripan ng lasing na kupido at tinadtad ng palaso ang mukha ko..
kaya naisipan ko nun na gawing pormal ang lahat at dito na pumasok ang ligawan blues after lso many long years, take note, years ang pinag-uusapan dito (hanep sa planning..).. Pinagbuhusan ko talaga ng sobrang effort nun ang panliligaw ko kay “imang”.. (para sa aking sobrang effort na yun, ewan ko lang sa iba, hekhek) Everyday, pinadadalhan ko siya ng mga text message na papansin at tumutusok sa puso.. Hindi ako yung tipong nagbibigay ng dose-dosenang bulaklak at ga-truck na tsokolate na kayang umubos ng isang buong set ng ngipin.. Mahal kase, may e-vat..
hanggang sa isang mainit at malagkit sa alak-alakan na araw.. Sinabihan ako ni “imang” na kung pwede daw kami mag-usap ng masinsinan.kaya ayun sinunod ko naman siya.. "masinsinan" daw ang usapan, kaya preperado dapat lahat.. pabango (check!), gel (check!), Shirt and pants (check!), punchlines (check!), reactions and moves (check!), killer smile (di dahil bad breath, check!) handa na ako nun. Pero sa di malamang kadahilanan, di natuloy, at nagtext na lang siya, tinanong niya ako kung ano daw ba ang intensyon ko sa kanya..
medyo napaisip ako noon sa tanong niya kase parang maasim ang dating... Para siyang chameleon na nagbelat este nagbalat-kayo.. Bigla.sinabi ko sa knya na gusto ko siya at kung bibigyan niya ako ng chance na manligaw sa kanya (kahit late na ung abiso) ikatutuwa ko talaga. Pero pagdating ng kinagabihan, tumunog ang phone ko at dali-dali kong binasa ang text. Tumahimik bigla ang paligid at unti unting narinig ko ‘yong kanta ni donna cruz na “kapag tumibok ang puso” sa background.. sinagot ako ni “imang” tuwang tuwa ako na parang gustong lumabas ang puso ko mula sa katawan ko at tumalbog-talbog.. Haaay, ang saya, ang sarap ng feeling..
every monthsary namin, binibigyan ko siya ng out of this world na love letter/card at may love letter na kusang nagbabasa sa sarili nyang laman at ang pinakamagarbo kong love letter na may kalakip na fireworks display at combo with majorette pag binuksan na.hanep kulang na lang gawaran at kilalanin ako ng TESDA at DOST sa pagiging creative na mga love letters ko..
pero isang araw, natulala na lang ako sa tinext niya pagkatapos ma-receive ang sulat na bigay ko.. Hindi ko malaman kung dahil ba sa sulat na iyon, baka may wrong spelling at naturn-off, or baka nabaduyan o whatever at naisipan niyang gawin ang bagay na ikinabagabag ng kalooban ko, for life.. sabi sa text: “.. sorry for everything.. in mot yet closing the doors.. (in summary)
pagkakita namin, sinuntok ko sya,hinawakan ang buhok at walang awang pinaguuntog sa inuupuan naming malaking tipak na ginibang pader hanggang sa malagutan ng hininga at mag tanggal-hulog ang kanyang mga ngipin sa lupa.. Yun ang iniisip ko sanang gawin sa kanya pag nagkita kami.. Kaso hndi yun ang nangyari eh.. Speechless ako bigla sa mga emotional na salitang binitawan nya, este, tinext niya.. Para nman akong kriminal.. Ala naman akong masamang intensyon sa mga sinabi ko.. Wala kahit pa itanong sa papalubog na araw nung hapon na yun..saksi ang sunset sa mga pangyayari.. biglang nagkandahulog ang mga dahon sa punong sinisilungan ko, na animoy nakikidalamhati sa mga pangyayari.. (remember, dapat cinematic itoh! Hehe)
mula noon,.nagbago na ang lahat sa pagitan naming dalawa.. Hindi ko na din sya pinansin... salbahe pala sya.. Ang kantang “kapag tumibok ang puso” ay biglang nawalang parang bula, at biglang dumikit sa hangin ang mga tono at poof!, it became koko crunch!.. naging bitter-bitteran ako sa loob ng siguro mga 3 months ng kulang-kulang.. but after ng kantang to. Matapos mawala ang “kapag tumibok ang puso” sa background ng utak ko, naging melodramatic na ang surrounding ko (syempre cinematic ang dating talaga ng buhay ko) naging red ang sky, at biglang may spotlight sa kinaroroonan ko.. (vietnam rose ba itoh?! Hekhek!!)
at eto sana ang sulat na ibibigay ko sana sa kanya, ginawa ko after an hour bago ko natanggap ang text na pinadala niya..
“I don’t know how to start this letter. For a while, I can’t decide if it is to be handwritten or just type it. But then I’ve decided to type it along with my thoughts, ‘coz my hands are shaking and it seems that I can’t control my motor skills due to emotional instability and disturbance as of the moment..
I haven’t cried in a long time, but since the day that you told me that you were going away, there never seems to come a time that my eyes are dry. It’s hard to believe that I’m never going to get to see your face, your smile, and feel the comfort that you made me feel every single day. I can’t seem to accept the fact that I am going to have to let you go. But I’m gonna hold on to you for as long as I can. I don’t think that I will never get over the pain that I will be left with when you leave. There will always be that empty space in my heart that you once consumed. But I promised myself, at itinaga ko sa bato, by hook or by crook, I WILL FORGET YOU!! At talagang kakayanin kong kalimutan ka. Bitter akong tao and it seems to me, you didn’t gave me what I opted to have, you just gave me reasons and nothing more. Kala mo ha, makakahanap din ako ng mas ok sa yo! I hate you! Kung ayaw mo, wag mo! Sana nag-audition ka na lang sa Darna para sa role ng Babaeng Tuod, bagay mo yun, para naman may pakinabang ka!!!!!!! I hope we could be friends ka diyan?! Simbolo ka ng Tupperware at image model ng Orocan. Ano yun? pagkatapos ng ginawa mo, you think ganun na lang kadali to accept everything!? Eng-eng ka!! Arch-enemy na tayo.. Don’t text me, or kahit I-misskol man lang. Kung iniisip mong tatawagan kita pag nag mis-kol ka, o itttext kita ng “hu u?” pag nagtext ka, MANGARAP KA UY!! At wag kang magpapakita sa akin alongway, or somewhere else, dahil if that will happen, uuwi kang isa lang ang paa mo, lawit ang dila, at basag ang bungo mo. TANDAAN MO ‘YAN! Nyeta ka, sana di na lang kita niligawan! Akala mo kung sino kang nagmamaganda, e ang baho naman ng *********** mo.!!”
At umenter ang kantang sasaklaw sa buo kong katauhan, ang makabagbag-damdaming, “I don’t wanna be your friend” ni nina.. tang-ina, ang kantang to ang sasalamin sa akin as of the moment.. “I don’t wanna see your face, I don’t wanna hear your name” ang drama pamatay!
PERO, may malaking pero, after three hours, naisip ko, hindi ko pwedeng ganituhin ang babaeng minahal ko (nakanaman tang-ina) kahit ganun man ang nangyari sa amin, bitter ako OO, pero di dapat personalin ang ginawa niya.. naisip ko, siguro sa part ko din ang kasalanang iyon.. marahil nga di lang talaga kami para sa isat-isa, someone else will come alongway for both of us.. tapos bigla na lang nagsidatingan ang mga imaginary paru-paro (kukunin na yata ako sa devas) yun pala, ibig sabihin, naenlighten na ako..
At pagkatapos nito, “can we still be friends na ang music ng buhay ko para sa kanya.. yun e kung gusto pa niya.. pero ang sa akin lang, tapos na yun eh, wala na sa akin.. at hindi ko magagawang pagsalitaan siya ng anumang masakit na bagay at lalong-lalo ng di ko maipaparating sa kanya ang mga sulat na ikakasakit ng kalooban niya. Kahit medyo masakit ang nangyari, ok lang yun.. its just a matter of acceptance.. mahal ko si “imang” pero may mas importante pa akong dapat isaalang-alang kesa sa pagmamahal ko sa kanya..
just in case gusto nyong malaman kung sino talaga si “imang”, malalaman niyo ang tunay niyang katauhan sa susunod kong mga entries.. oh di ba may suspense..
